Dennis' Weblog

Nadat we afgelopen zaterdag de cheque voor $5000 hadden afgegeven en onze handtekeningen hadden gezet voor het vastleggen van bouwkavel nummer 2 werd de afspraak gemaakt voor het tekenen van het contract voor het huis. Maandagmiddag om half vijf zou het gaan gebeuren: het moment waar ik eerder al aan refereerde, dat moment waarop we onze geestelijke gezondheid en ons eerste ongeboren kind weg zouden geven.

Ik werd maandag wakker en voelde me nog prima, maar zo tegen elf uur ’s ochtends begonnen de zenuwen langzaam toe te slaan. Wat zeg ik, alsof iemand een schakelaar omzette was ik ineens bloed- en bloednerveus. Het viel zelfs een van mijn collega’s op dat ik erg veel praatte, niet stil kon zitten of staan, en een beetje rood was aangelopen. De laatste keer dat ik zo nerveus was, was tijdens het hele emigratieproces.

Ik kon niet wachten totdat het vier uur was, en ik in de auto kon stappen om richting Meritage te rijden.

Maar het pakte even anders uit: zo rond half twee belde Sue op. Er was een klein computerprobleempje op het hoofdkantoor waardoor ze het contract mogelijk niet op tijd klaar kon hebben. Vandaar dat ze vroeg of we eventueel op dinsdag rond dezelfde tijd zouden kunnen komen.

Zucht.

Nóg een dag langer in de zenuwen zitten… nou goed dan.

Op de een of andere manier zorgde dat uitstel wel voor een beetje rust, althans totdat op het werk er vanalles mis begon te gaan met enkele klanten en het alsnog een zenuwenboel werd.

Gisteren was het dan zover: de dag van het contract. Net zoals op maandag stond ik stijf van de zenuwen, en ik kon niet wachten totdat het vier uur werd.

Ook gisteren was het ontzettend druk, en een ontzettende stressboel op het werk, wat er aan de ene kant voor zorgde dat de tijd snel ging en ik wat afleiding had, maar aan de andere kant waren extra zenuwen het laatste wat ik nodig had op dat moment.

Gelukkig werd het dan uiteindelijk alsnog vier uur ’s middags, en kon ik in de auto stappen. Het werd door een klusje op het laatste moment tien over vier, maar gelukkig schoot het op de snelweg redelijk goed op – totdat ik dichter bij de I-25 kwam. Ineens stond alles vrijwel stil, en het ging wel héél erg langzaam vooruit. Er moest wel iets aan de hand zijn, en inderdaad, zo’n 25 minuten later kwam ik langs het ongeluk dat de rechterbaan blokkeerde. Pas om vijf voor vijf kwam ik bij Meritage aan, in plaats van de geplande (even na) half vijf.

Anna was er al, en gingen met alle papieren naar het model home waar we aan het keukeneiland plaatsnamen. Sue had een hele berg papieren bij zich die we door zouden moeten nemen. Voordat we begonnen zei Sue echter dat ze een verrassing voor ons had: een cadeau.

We dachten allebei meteen aan een fles wijn of champagne om het tekenen van het contract te vieren, maar we bleken het bij het verkeerde eind te hebben. Sue opende een witte klapper die we al eerder hadden gezien, want daarin stonden alle mogelijke upgrades voor fornuizen, koelkasten, verlichting, deurklinken, enzovoorts. Ze bladerde wat door de klapper heen totdat ze vond waar ze naar op zoek was. Ze keek ons aan en vroeg: “Are you ready for your gift?”, waarna ze de klapper omdraaide – en dit was ons cadeau:

Het is een GE Profile koelkast in roestvrijstalen uitvoering ter waarde van $2010!

Sue wilde heel graag iets voor ons doen als een “incentive” aangezien we al onaangenaam waren verrast met de verhoging van de huisprijs afgelopen zaterdag. Ze had die ochtend haar baas gebeld en gevraagd of ze iets mocht doen, en had de koelkast voorgesteld. Ze wist dat we al een roestvrijstalen koelkast op ons lijstje hadden staan, maar ook dat het de goedkoopste was, en dus had ze gevraagd of ze deze luxere versie mocht aanbieden – en haar baas had ja gezegd. Toch wel erg leuk, want het haalde zo ineens meer dan duizend dollar van het totaal af!

Met goede moed begonnen we aan de papierwinkel. Het meeste leek allemaal wel standaard, maar uiteraard nam ik niets zomaar aan. Het was niet alleen onze allereerste keer een huis kopen, het was ook nog eens allemaal in het Engels. Hoe goed mijn Engels ook is, je krijgt dan ineens toch even heel wat andere termen te zien dan je normaal ziet of gebruikt. Ik heb dan ook heel wat vragen gesteld; in de meeste gevallen had ik het wel bij het juiste eind, maar dit was nu niet het moment voor aannames.

En zo gingen we door het contract heen, en allerlei verklaringen van de verkoper over rechten en plichten van zowel koper als verkoper, plus nog een tiental documenten. Uiteindelijk zetten we even na zevenen de allerlaatste handtekening – en daarmee was het een feit: we hadden zojuist het contract getekend voor de aankoop van ons eerste huis!

De volgende stap is een afspraak maken met de hypotheekverstrekker en het design center om alle keuzes vast te leggen voor de vloer, het aanrechtblad, en de badkamers.

Binnen 60 tot 75 dagen zal de hele vergunningaanvraag rond zijn, en kan er met de bouw worden begonnen. Vóórdat het zover is krijgen we een afspraak met de ‘construction manager’ van North Creek Farms. En wat blijkt: hij is niet alleen de ‘construction manager’ voor North Creek Farms, maar hij is ook de ‘Regional Construction Manager’. Volgens Sue bracht hij echter de meeste tijd door in North Creek Farms waardoor was gebleken dat de kwaliteit van de huizen daar net ietsje hoger lag dan bij de andere projecten – en dat is altijd mooi om te horen!

Zoals het er nu naar uitziet zou het huis ergens eind oktober, of ergens in november klaar zijn. Het zou wel heel erg leuk zijn als dat op of rond 28 oktober zou zijn, want dan zou het precies 3 jaar zijn nadat we met bijzonder weinig in Amerika aankwamen.

Maar goed, nu eerst nog de financiering rond zien te krijgen. Gelukkig waren we al pre-qualified, en dat maakt alles wat eenvoudiger. Gisteravond hebben we meteen wat loonstrookjes doorgestuurd naar Lauri, de branch manager van de hypotheekverstrekker, en vanmiddag kregen we een email van Lauri dat de aanvraag was gestart, en dat een case number was aangevraagd, wat wil zeggen dat we de lagere hypotheekverzekeringspremie hebben veilig gesteld – deze zal later deze maand omhoog gaan.

Het is nog allemaal niet 100% zeker, en we moeten nog even het uiteindelijke bedrag afwachten, maar het ziet ernaar uit dat het allemaal wel goed komt.

En nu op naar de volgende stap: de tweede afspraak bij het design center. Komende maandag om 13:00 uur gaan we weer naar Stacy toe, en kunnen we hopelijk een mooie badkamer uitkiezen en binnen ons budget uitkomen. Gelukkig hebben we, na Lauri’s email van vanmiddag, nog wat financiële ruimte om met wat badkamer ideetjes te spelen.

Wordt vervolgd!

This entry was posted on Wednesday, April 6th, 2011 at 20:59 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.